Σκέψεις μικροπωλητών με νόημα για λίγους!!

    Ειναι καποιες στιγμες που χανεται το βλεμμα μεσα σε κυματα ροης της σκεψης. Κι εκεινη καλπαζει ξεφρενα, ανεμποδιστα, πλαθοντας τη θλιψη, δινοντας της διαφορα σχηματα για ν’ ανακουφισουμε την αληθεια μας. Κι αυτες τις στιγμες η αληθεια χανει το χρωμα της και βυθιζεται, πνιγεται μεσα στις προσωπικες προσδοκιες μας που τη ρουφανε με πικρα.

    Κι εναλλασσονται οι εικονες που συνθετουν τη ζωη μας με απιστευτη ταχυτητα. Τις ξαναζουμε, νιωθωντας τη χαρα τους, τον πονο τους, την ελπιδα της καθε στιγμης που δεν ξεραμε πως θα κατερεε σε λιγο.. Ενα μπουκετο στιγμες που μαραθηκε. Γιατι οι στιγμες κρυβουν τα μεγαλυτερα μυστηρια και ανθιζουν και μαραινονται παιρνοντας μαζι τους τα κομματια μας. Οι στιγμες που μαραινονται ειναι οι πληγες στην ψυχη μας, οι αιμορραγουσες σκεψεις του νου μας. Κι αφηνουν λιωμενες ελπιδες που πασχιζουν να κρατηθουν ζωντανες για να στηριξουν το σημερα μας.

    Γιατι ολα εκει στηριζονται. Σε μια ελπιδα που θεωρειται αθανατη, δυνατοτερη απ’ την πραγματικοτητα. Κι αν αυτη ατονισει, οι στιγμες δε μαραινονται, πεθαινουν.

    Και το παιχνιδι συνεχιζεται. Πως θα κρατησουμε την ελπιδα ζωντανη. Μια προσπαθεια ζωης, ενας λαβυρινθος που ακονιζει την αισιοδοξια μας, αφου μας καλει να πιστεψουμε πως εχει τελος. Γιατι ο ανθρωπος αρκει να πιστεψει πως υπαρχει φως για να το δει. Aρκει ν’ αρπαξει μια πιθανοτητα για να δημιουργησει μια νεα πραγματικοτητα. Ετσι απλα. Και με την ιδια ορμη, αρκει να παψει να πιστευει σ’ αυτο που κανει, για να το γκρεμισει. Κι ολ’ αυτα σε μια στιγμη. Στην αιωνιοτητα μιας στιγμης που αγαπησαμε και απαθανατισαμε.

    Κι ειναι ολα τοσο ματαια.. Η ιδια η ζωη μας ειρωνευεται καθε φορα που μας δινει μια χαρα, περιμενοντας να ελπισουμε σ’ αυτην για να μας την παρει πισω. Ο ιδιος κυκλος αμετρητες φορες κατα τη διαρκεια της ζωης μας. Μεχρι να συνειδητοποιησουμε πως ακομα κι οι χαρες ειναι μεταμφιεσμενες λυπες που εξαπατουν την ελπιδα και να σηκωσουμε τα χερια παραδινοντας την προσπαθεια σα λαφυρο πολεμου στο πουθενα. Η παγιδα της αυτολυπησης ακολουθει κι εμεις δηλωνουμε ηττα.

    Ολο το συμπαν φανταζει μικρο για να χωρεσει τον πονο. Μα καπου μεσα στο αχρωμο χαος διαφαινεται μια λαμψη. Ειναι η θεληση μας για ζωη που επαναστατει εναντια στην αυτολυπηση κι αρματωνεται για μια μαχη χωρις ελεος. Η ζωη, οσο μικρη ειναι, τοσο πολυτιμη και πανεμορφη..ενα δωρο Θεου. Καθε ανθρωπος  ενας πινακας ζωγραφικης που ζωγραφιζεται αργα μεσα στο χρονο μεχρι ν’ απεικονισει την πορεια του. Τα πινελα κραταει ο Δημιουργος. Τα χρωματα τα διαλεγουμε εμεις. Κι η τελικη εικονα ειναι ολη μας η υπαρξη κατα τη διαρκεια του επιγειου ταξιδιου μας.

    Οι μικροι θανατοι ειναι τα εμποδια που καλουμαστε να υπερπηδησουμε στην πορεια. Στην πορεια προς το φως που αναβει η ελπιδα. Ενα επιτραπεζιο παιχνιδι η ζωη μας. Πιονια, αποστολη, εμποδια, συνοδοιποροι, ηττα η νικη. Απαιτει στρατηγικη, σωστες επιλογες και να ειμαστε ετοιμοι να πληρωσουμε το τιμημα καθε λαθους χωρις να πτοηθουμε. Ποσο ομως μπορουμε να δεχτουμε πως ενα αορατο χερι μετακινει τα πιονια ανεξαρτητα απ’ τη θεληση μας και καθοδηγει τις επιλογες μας ενω εμεις πιστευουμε πως εχουμε το πληρες αυτεξουσιο? Και τελικα, το τελος ειναι προδιαγεγραμμενο η αποτελεσμα δικων μας επιλογων?

    Η πιο επιπονη διαδικασια στη ζωη μας ειναι ν’ αποδεχτουμε οτι ολα εχουν ημερομηνια ληξης. Ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου, δηλαδη. Αρκει να ζησουμε τη στιγμη και το μεγαλειο της. Η γνωση του οτι τα παντα καταληγουν στο θανατο, εκτος απ’ την ψυχη μας, ειναι προυπαρχουσα. Εδρευει στο υποσυνειδητο μας. Δεν κυριαρχει ομως στη ζωη μας για να μας προφυλαξει απο τυχουσες πτωσεις. Ποσο δυσκολο ειναι να δεχτεις οτι κατι θα τελειωσει καποια στιγμη σιγουρα, οταν αυτο εχει μολις αρχισει και το εχεις αγαπησει? Απλα, κανεις πως δεν το ξερεις, εθελοτυφλεις και προχωρας σα να μην υπαρχει αυτη η αληθεια που δε μπορεις να σηκωσεις. Μεχρι να πεσεις πανω της και να προσποιηθεις πως δεν τη γνωριζες  ως χτες . Κι ο δρομος που απλωνεται μπροστα χανεται σ’ εναν οριζοντα αγνωστο, τρομακτικο και αβεβαιο που δεν θελεις να διανυσεις, που φοβασαι και ν’ αντικρυσεις.

    Και η μια αληθεια ερχεται μετα την αλλη. Επιλογες δεν εχεις. Μονο μια. Να προχωρησεις μπροστα σηκωνοντας ολο το βαρος των αληθειων, κι ας μην ξερεις που βγαζει ο ενας και μοναδικος δρομος που μπορεις ν’ ακολουθησεις. Απλα πηγαινεις γιατι δε σου εχει μεινει τιποτε αλλο να κανεις. Η μαλλον σου εχει μεινει μοναχα μια επιλογη. Να πετρωσεις για να μη μπορουν να σε χτυπουν οι επομενες αληθειες πλεον. Να οχυρωθεις εναντια σε μια αθλια και ειρωνικη πραγματικοτητα απαγορευοντας της ετσι να σ’ αγγιξει. Ο τροπος της οχυρωσης διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο. Ειναι ο τροπος της αυτοαμυνας του. Ο τροπος που δεν θα πεσει στη μαχη. Και μαζι με σενα θα πετρωσει και ο πονος σου, θα ουρλιαζει μα δεν θα τον ακους, θα πιεζει την πληγη μα δεν θα ματωνει.

    Ποσο ομως ο ανθρωπος θα μπορεσει να ζησει πετρινος? Κι οι αληθειες του, κι ο πονος, κι η αγαπη, ολα ζουν υπο λανθανουσα κατασταση κατω απ’ τα οχυρα. Και παλι μια στιγμη φτανει για ν’ αντλησει μια θαμμενη ανασα. Παλι μια στιγμη για ν’ ακυρωσει ολες τις αλλες που με κοπο θυσιασες για να χτισεις το ασυλο σου. Ετσι ανακυκλωνονται ολα στη ζωη χωρις λογικη, χωρις προειδοποιηση. Οι στιγμες ερχονται για ν’ αφανισουν αλλες στιγμες. Παντα ο χρονος που ποτε κανεις δεν εμαθε αν πρεπει να τον εχει φιλο η εχθρο. Εκει μπροστα σου, ακομα και με κλειστα ματια τον βλεπεις. Ο χρονος που αλλαξε μορφη κι εγινε εφιαλτης γιατι το μονο σιγουρο ειναι οτι μας φερνει πιο κοντα στο τελος.

    Ενα σκοτεινο αδιεξοδο δινει φτερα ξανα στην ελπιδα, μην ξεροντας αν αυτο ειναι τραγικο η ανακουφιστικο. Η ελπιδα ειναι μια αιωνια αναμονη για κατι που θελουμε να πιστευουμε πως θα γινει. Ποσο ομως μπορει να επηρεασει η θεληση μας την πραγματικοτητα που ειναι να ερθει? Ποσο ψυχοφθορα ειναι η αιωνια αναμονη ειδικα αν υποσυνειδητα ξερεις οτι η ελπιδα εχει γινει αυτοσκοπος χωρις να σε γεφυρωνει με την πραγματικοτητα ποτε? Και στο τελος φτανουμε να ελπιζουμε χωρις να ξερουμε τι και γιατι.

    Kι ειναι πολυ επικινδυνο να κανουμε στη ζωη μας κατι ως αυτοσκοπο. Χανουμε την ουσια που ειναι η πορεια και δεν μπορουμε να ζησουμε το σημερα γιατι δρουμε μηχανικα. Ο αυτοσκοπος θα μπορουσε να εχει συνωνυμο τη συνηθεια. Ξεχνας γιατι, ειναι φυση πια. Καθε τι που κανουμε ειναι ενας κρικος στην αλυσιδα της προσωπικης μας αποστολης. Ο καθε κρικος συνδεεται με τον επομενο οταν εχουμε εναν στοχο. Γεφυρωνουμε τις οχθες και κανουμε αλματα. Μολις αποκτησουμε αυτοσκοπο η αλυσιδα σκουριαζει, σπαει, χανεται ο στοχος κι εμεις  στριβουμε σε αγνωστα μονοπατια που ρουφαει ο χρονος και βγαζουν σε αδιεξοδο. Οταν ξανανοιγουμε τα ματια εχουμε χασει το δρομο και η ζωη εχει φυγει μπροστα τρεχοντας γιατι δεν πηγαμε στο ραντεβου μαζι της και προτιμησαμε να τρεξουμε πανω στην τροχοπεδη.

    Τι παραξενο που ειναι το σχεδιο της ζωης οταν παιρνεις μια αποσταση και το παρατηρεις σαν θεατης.. Καταπινει ο ενας τη ματαιοτητα του αλλου χωρις καν να τη συνειδητοποιει κι ολοι μπλεκονται σ’ ενα τρελο παιχνιδι χωρις τελος και παιζουν χωρις ορους, αφοβα,  γιατι ο κινδυνος που παραμονευει τη ματαιοδοξια ειναι κρυμμενος καλα πισω απο τον μονοχρωμο βαρετο ρεαλισμο. Μονοι μας δινουμε ρολους στους εαυτους μας και στους αλλους και τους παιρνουμε πισω οποτε θελουμε χωρις να βλεπουμε τις συνεπειες.. Ολα σ’ ενα κυκλο παιχνιδιου που ειναι ελαφρυ σαν πουπουλο τη στιγμη που η ουσια της υπαρξης μας βαραινει το ιδιο το συμπαν. Κι ολο αυτο οδηγει σ’ ενα απλο συμπερασμα.. ζουμε χωρις συνειδηση, χωρις την πραγματικη γνωση της ουσιας. Ποτε δεν ξερουμε το γιατι κανουμε κατι η νιωθουμε κατι και ποτε δεν ψαχνουμε να το βρουμε, λες και ολα ειναι τυχαια και δεν εχουν πηγη. Χαμενοι μεσα στο μικροκοσμο μας, αγνοουμε καθε αληθεια εχοντας πεισει τον εαυτο μας πως δεν υπαρχει.. Και βλεπουμε τα παντα ν’ αρχιζουν και να τελειωνουν σε μας.

    Ποσο κοντοφθαλμοι και επιδερμικοι ειμαστε! Ξυλινες σκεψεις, πετρινη ψυχη, αισθηματα απο αμμο που σκορπιζεται στο πρωτο μικρο αερακι. Με ψυχη σαν ηφαιστειο που βαριανασαινει εγκυμονωντας μια υποσυνειδητα αναμενομενη εκρηξη. Μια εκρηξη που ανατιναζει την υπαρξη, απελευθερωνει τη φυλακισμενη μας θεληση και φτυνει μακρια τον αρρωστο συμβιβασμο. Τοσο μακρια, οσο θα φαινεται σε λιγο το παρον μας. Και εγκυμονωντας την εκρηξη το ηφαιστειο φανταζει τοσο ησυχο! Μια σιωπη που δεν αντεχεται ξεροντας ενδομυχα ποσες σιωπες θα καουν απ’ την τρεχουμενη λαβα.. Μια σιωπη γεματη ενταση και εσωτερικη προετοιμασια για την αναπαντεχη στιγμη της αληθειας. Και σ’ αυτη τη σιωπη υπαρχει η αληθεια που αφοβα ριχνεται στην ταχυτητα πλησιαζοντας για να λυτρωσει.

    Την αληθεια αυτη δεν την περιμενουμε κανοντας υπομονη. Ισως να προσπαθουμε να την καθυστερησουμε κιολας μη ξεροντας αν ειμαστε ετοιμοι να υιοθετησουμε μια εντελως νεα, μα αγνωστη πραγματικοτητα προς εμας. Γιατι τη νιωθουμε να πλησιαζει, μα δεν τη βλεπουμε, κι αυτο ζωγραφιζει μια απειλη, ενω ειναι η ανατρεπτικη μας δικαιωση.