Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ στην ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ

Υπήρξε μια εποχή που οι οικοδόμοι, οι καθαρίστριες, οι σκαφτιάδες, οι φραουλοσυλλέκτες κι οι ροδακινοσυλλέκτες, οι υπηρέτριες, οι μπέιμπι-σίττερ και οι κυρίες που πρόσεχαν ηλικιωμένους, οι μπογιατζήδες, οι πόρνες, οι μικροπωλητές, οι ζητιάνοι, ήταν Έλληνες κι Ελληνίδες. Υπήρχε μια εποχή που σε κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και πολλών άλλων πόλεων υπήρχε κι από μια βιοτεχνία. Υπήρξε ια εποχή που τα καλοκαίρια όλοι μαζί οι αγρότες με τις οικογένειές τους μάζευαν διαδοχικά τις σοδιές όλου του χωριού. Υπήρξε μαι εποχή που πολλοί νέοι, φοιτητές και μαθητές, δούλευαν τα καλοκαίρια για «να μαζέψουν χρήματα» για το χειμωνιάτικο χαρτζηλίκι τους ή για να αγοράσουν κάτι που ήθελαν.

Από τότε δεν καταργήθηκαν ούτε η καθαριότητα, ούτε το βάψιμο, ούτε η ζητιανιά, ούτε η πορνεία, ούτε οι βιοτεχνίες. Απλά οι βιοτεχνίες και η παραγωγή πήγαν σε άλλες χώρες, ενώ τις περισσότερες από τις «ταπεινές» δουλειές στην Ελλάδα τις κάνουν αλλοδαποί. Στην Ελλάδα του Ευρώ, των Ολυμπιακών Αγώνων και της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου, τη χειρωνακτική ή/και «ντροπιαστική» εργασία δεν την επιτελούσαν πιά Έλληνες.

Το ίδιο συνέβη παλιότερα σε όλες σχεδόν τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου. Οι Έλληνες και Τούρκοι εργάτες έχτισαν το «γερμανικό θαύμα», Ινδοί, Πακιστανοί και Κύπριοι έκαναν την Βρετανία «Μεγάλη», Μαροκινοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι γνώρισαν βαθιά στο πετσί τους την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και -κυρίως- την Ισότητα των Γάλλων. Υπήρχε όμως μια τεράστια διαφορά: οι χώρες αυτές, για διάφορους λόγους, που δεν θα πορούσα να αναπτύξω εδώ, ήταν και επρόκειτο να μείνουν «ΠΛΟύΣΙΕΣ» και ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ. Κι έτσι οι τέως Γερμανοί, Βρεττανοί, Γάλλοι προλετάριοι έγιναν πάροχοι υπηρεσιών, μάνατζερ, επιστήμονες, τεχνοκράτες, καλλιτέχνες.

Στη χώρα μας συνέβη κάτι πολύ διαφορετικό:  η γενιά που κανονικά θα μάζευε τις φράουλες στη Μανωλάδα και τα ροδάκινα στη Βέροια, που θα καθάριζε, που θα φρόντιζε μωρά και ηλικιωμένους, που θα έχτιζε, που θα έβαφε, που, που, που, μεταλλάχτηκε σε λίγα χρόνια σε αεριτζήδες, σε χαραμοφάηδες, σε εισοδηματίες – και κατόπιν σε κατεστραμμένους - του Χρηματιστηρίου, σε μανούλες της αρπαχτής και της διαπλοκής, σε χαραμοφάηδες υπεράριθμους δημόσιους υπάλληλους, σε φραπεδόβιους και γονεοσυντήρητους πτυχιούχους «κολλεγίων» του κώλου, σε «επιχειρηματίες» μη παραγωγικών επιχειρήσεων, της αρπαχτής, της Νύχτας και του αέρα, με «κεφάλαιο» τις οικονομίες του μπαπά και το χωραφάκι του παππού, σε ξέκωλες γουαναμπή μοντέλες και τραγουδιάρες, σε γκομενοσυντήρητες ημί-πόρνες, σε ασφαλιστές της κακιάς ώρας, σε μεσίτες της συμφοράς, σε καταχρεωμένους καλοπερασάκηδες, και τέλος, σ’ ένα μικρό ποσοστό, σε απελπισμένους ανειδίκευτους (ήμι)άνεργους, υποχρεωμένους να συναγωνιστούν ανασφάλιστους και ελεεινά αμειβόμενους ξένους ΔΟΥΛΟΥΣ.

Έτσι φτάσαμε σιγά σιγά στην ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ…. Όταν όμως πουληθεί και το τελευταίο χωραφάκι του παππού, όταν πεθάνει και ο τελευταίος σπόνσορας της απραξίας- συνταξιούχος γονέας ή παππούς, τότε, η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ θα μεταβληθεί σε ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Οικονομική και ηθική.

Χωράει πάρα πολλή κουβέντα για το πώς φτάσαμε ως εδώ, και κυρίως για το τι πρέπει να γίνει τώρα. Νομίζω όμως πως ένα πρώτο βήμα είναι η παραδοχή αυτών των δυσάρεστων και σκληρών αληθειών που παρέθεσα.

Κι αν κάπου κάνω λάθος, πείτε μου...

AΠΟ:mavrosgatos