Petit bourgeois at the beach

Οι αττικές παραλίες είναι αληθινό χάρμα οφθαλμών. Ιδίως τις Κυριακές, μπορείς να γίνεις κοινωνός άλλης μιας εκδοχής της τάσης των Νεοελλήνων (και όλων των εθνοτήτων που, ζώντας ανάμεσά μας, δυστυχώς υιοθετούν τις κακές μας συνήθειες) να μετατρέπουν όλους τους χώρους σε γήπεδα και τους εαυτούς τους σε χούλιγκανς. Συνήθως φέρνουν μαζί το μισό νοικοκυριό τους, με μια έμφαση σε αντικείμενα που κάνουν θόρυβο: τα ραδιὀφωνα/cd players τους, τα κινητά-mp3 players τους, τις ρακέτες τους, τις μπάλες, τα ψυγεία, τις ομπρέλες, τις τράπουλες, το τάβλι και άλλα πολλά. Οι μικροπωλητές διαφημίζουν ό,τι μπορείς να φανταστείς, από νερά εμφιαλωμένα μέχρι κοσμήματα, μαγιώ, φορέματα, ρακέτες (δεν γλυτώνεις ακόμα και να τις ξέχασαν κάποιοι στο σπίτι), τατουάζ με χένα κ.λπ. Οι λουόμενοι συγκεντρώνονται στα ρηχά μέρη της θάλασσας, σχηματίζοντας μια αλυσίδα που με κόπο περνάς για να οδηγηθείς στα βαθιά, και εκεί μιλούν ακτάπαυστα μεταξύ τους και παίζουν μπάλα και ρακέτες. Μόλις βγουν, συνεχίζουν τα προαναφερθέντα με αμείωτο ρυθμό. Δεν θα τους δεις σχεδόν ποτέ να σιωπούν, να ηρεμούν κάπως. Εκτονώνονται, λέει.

(Νομἰζω πως μονάχα ελάχιστοι πηγαίνουν στη θάλασσα για να κολυμπήσουν και να ηρεμήσουν.)

Η αισθητική, δε, είναι εξἰσου εντυπωσιακή: καλλίγραμμες και κήτη πλάι-πλάι, φορούν τα ίδια “παρτά” μαγιώ. Οι άνδρες φορούν καδένες και εμπριμέ μαγιώ σε έντονα χρώματα. Και, οι μισοί εξ αυτών είναι εμφανώς αποτριχωμένοι, οι άλλοι μισοί σχεδόν δεν διακρίνονται από τις τρίχες.

Η πολυπολιτισμικότητα είναι κάτι που μου αρέσει στις αττικές παραλίες. Το ανοίκειο που σου δημιουργεί η αίσθηση της άλλης γλώσσας μου φέρνει στον νου το Birmingham. Όπως και εκεί, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ξένη μεταξύ ξένων, μπορώ να νιώθω λίγο ελεύθερη. Αλλά κάπου εκεί έρχεται κάποιο μπαλάκι πάνω σου και χαλά η φαντασίωση.

Η ερημία των βαθέων νερών είναι κάτι που επίσης μου αρέσει στις αττικές παραλίες. Μπορείς να κολυμπάς ελεύθερος και να μην σκοντάφτεις πάνω σε κανέναν.

Μου αρέσει να πηγαίνω στα βαθιά και να χαζεύω τα αεροπλάνα που πάνε να προσγειωθούν ή που μόλις απογειώθηκαν. Την ίδια στιγμή μπορώ να απολαμβάνω τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα. Πιο ελαφριά από ποτέ, πιο άυλη από ποτέ, αφήνω στη θάλασσα το βάρος μου (σωματικό και ψυχικό) και ξεχνιέμαι. Θαρρείς πως μ’ έναν μαγικό τρόπο η θάλασσα τα παίρνει όλα και σου αφήνει καθαρές σκέψεις και μια γλυκιά κούραση.

Μια ξένη κοπέλα φορούσε ένα μπλουζάκι που έγραφε: “I will find a way to see you again”.

Χαμογέλασα.

AΠΟ:ikg09.wordpress.com/