Η αντιμετώπιση της ανομίας

Υπάρχουν δύο σχολές αντιμετώπισης της ανομίας στην πατρίδα μας. Η μία είναι η σχολή της ανοχής, η οποία θεωρεί πως η παραβατικότητα είναι έμφυτη στον Ελληνα και πρέπει συνεπώς να γίνεται ανεκτή σε μικρές ή και μεγάλες δόσεις. Αυτή η σχολή έχει ακολουθηθεί από τη Δεξιά και την Κεντροαριστερά, με τις ευλογίες βεβαίως της Αριστεράς, από το 1974 και μετά. Βασίζεται στην αρχή πως όταν μια ολόκληρη κοινωνία λειτουργεί πάνω σε μια βάση ανομίας, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας, δεν έχει νόημα να πας να επιβάλεις ισοπεδωτικά τους νόμους γιατί το σύστημα θα... καταρρεύσει. Οπότε τα αφήνεις όλα να κινούνται στην περιοχή του γκρίζου, της ημι-νομιμότητος.

Η σχολή αυτή έχει καταστεί πλειοψηφική, με εμφανή αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη χώρα όπου ένας μεγάλος δρόμος, σαν αυτόν που οδηγεί στο Λαύριο, κλείνεται από κάποιους για δεκαπέντε ημέρες και δεν... τρέχει τίποτα. Ούτε βέβαια υπάρχει άλλη, ευρωπαϊκή τουλάχιστον, χώρα όπου οι παράνομοι μικροπωλητές τρέχουν μέσα στην ΑΣΟΕΕ στην Πατησίων, γιατί εκεί κανείς δεν μπορεί να τους πιάσει.

Η ανομία, όμως, έχει αρχίσει να μετατρέπεται από σαράκι σε καρκίνο, που υπονομεύει βασικά θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Στην υπόθεση, για παράδειγμα, με τα διόδια, οι κάτοικοι ορισμένων περιοχών μπορεί να έχουν το δίκιο με το μέρος τους και ορθώς να έχουν οργισθεί από την απόφαση Σουφλιά να επιβάλει παράπλευρα διόδια χωρίς παράδρομους και δίχως σαφή πρόοδο εργασιών στους δρόμους που χρηματοδοτούσαν. Αν όμως ξεπεράσουμε κάθε όριο, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ξαναβρεί τράπεζες να χρηματοδοτήσουν μεγάλα έργα. Και καλώς ή κακώς, κρατικά λεφτά δεν θα υπάρχουν για να μην τις χρειασθούμε. Αν υιοθετήσουμε την άποψη της Αριστεράς να μην πληρώνουμε ΔΕΗ, διόδια, ΟΤΕ και τις δόσεις στις τράπεζες, ο δρόμος προς τη χρεοκοπία θα είναι σύντομος και βέβαιος.

Ποια είναι η άλλη σχολή, θα ρωτήσετε. Είναι αυτή που λέει πως η ανομία είναι μεταδοτική, κάτι σαν ιός, που αν δεν τον προλάβεις νωρίς μετά είναι αργά. Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής αυτή η σχολή αλλά αρχίζει να αποκτά ισχυρά ερείσματα, όπως διαφαίνεται από την απόφαση για τη διατήρηση της απαγόρευσης του καπνίσματος ή την πρόθεση του κ. Καμίνη να επιβάλει τάξη στο χαώδες κέντρο της Αθήνας.

Το θέμα είναι τι θα γίνει στην πράξη. Γιατί το μεγάλο στοίχημα δεν είναι να πιάσουμε τα νούμερα του Μνημονίου, αλλά να γίνουμε μια χώρα όπου οι νόμοι γίνονται σεβαστοί, όπου δηλαδή τα μηχανάκια δεν τρέχουν στα πεζοδρόμια, όπου κάθε μαγαζί δίνει κανονική απόδειξη, όπου κανείς δεν κλείνει τον δρόμο με το έτσι θέλω χωρίς καμία τιμωρία κλπ., κλπ.

Του Αλεξη Παπαχελα

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ